Eigenlijk ben ik best heel bang dat ik mijn mini baby verlies. Ik las van de week dat je van je 8ste tot je 11de week de meeste kans hebt op een miskraam en dat met 12 weken die kans met 80% is afgenomen. Ik zit ‘m best te knijpen eerlijk gezegd. Van te voren hebben we het er wel eens over gehad, mocht het gebeuren is dat heel erg naar, maar we weten in ieder geval dat alles naar behoren werkt en dan proberen we het weer opnieuw.

Nu besef ik me dat dat veel, heel veel makkelijker is gezegd dan gedaan. Ik heb nu al zon zin om mijn baby te zien op de eerste echo en te horen hoe zijn of haar hartje klopt. Ik zou het werkelijk verschrikkelijk vinden als het nu mis zou gaan. Je bent al zo bezig met het zwanger zijn en papa en mama worden en nadenken over opvang en de babykamer en hoe hij of zij er uit zal zien en namen en noem maar op!

Natuurlijk moet je het positief bekijken en er van uit gaan dat het allemaal goed zal gaan en vertrouwen op dat je lichaam precies weet wat het aan het doen is, maar soms slaat de angst toe en durf ik niet eens een scheet te laten omdat ik bang ben dat ik dan te veel kracht zet waardoor het mis gaat! ( )

Ondertussen drijf ik lekker verder op mijn roze wolk en blijf ik hopen dat ik er niet vanaf gegooid zal worden.