Bedankt voor jullie felicitaties!! 
Even in sneltreinvaart het verloop van mijn bevalling opgeschreven. Misschien een wat warrig verhaal geworden maar het is ook allemaal een beetje warrig in mijn hoofd, ik weet niet meer helemaal precies van hoe en wat.
Donderdag 2 januari had ik een afspraak staan bij de verloskundige. Ik zou inwendig onderzoek krijgen om te kijken of ik eventueel gestript kon worden. Dat bleek te kunnen! Joepie! Misschien zou dat mijn bevalling wel op gang helpen, maar ik had er vooral rekening mee gehouden dat het helemaal niets zou doen. Goed, ze kon me strippen en dat viel me alles mee. Dat gewroet in je doos is natuurlijk minder prettig maar ach. Vriendlief en ik gingen weer op de fiets terug naar huis en vonden het nog best wat dat ik met 40+5 weken nog gewoon op de fiets zat.
Eenmaal thuis begon ik al lichte weeen te krijgen. Nog niet heel erg maar ik had toch steeds wat menstruatiekrampen. Eerst nog onregelmatig, maar al gauw begon er een regelmaat in te komen en kwamen ze om de 8-10 minuten. Zo werden ze steeds ietsje pijnlijker en kwamen ze ook steeds regelmatiger. Verloskundige gebeld om te vertellen dat het strippen wel degelijk iets had gedaan en ze besloot langs te komen om te kijken hoeveel ontsluiting ik had. Toen ze er was bleek ik op 3 centimeter te zitten. We spraken af dat ze tussen 00:00 en 00:30 nog langs zou komen om te kijken en dat ik moest bellen als ze eerder moest komen. (Weet niet meer hoe lat ze er was, gok een uur of 8)
De weeen werden steeds pijnlijker en ik moest ze echt opvangen door over de tafel/bank/box/grond/stoel heen te hangen. Ik had ook nog eens rugweeen er bij dus mijn vriend moest als er een in mijn rug kwam heel hard m’n onderrug masseren, dat was het enige dat een beetje hielp. Omdat de weeen steeds vaker kwamen, om de 2-3 minuten hebben we toch weer eerder de verloskundige gebeld. Toen ze er was had ik 5-6 centimeter ontsluiting. Oke. Op naar het ziekenhuis dus!
De verloskundige ging niet met ons mee want ze had een andere bevalling in een ander ziekenhuis. Dus we werden in het ziekenhuis een beetje aan ons lot over gelaten en moesten maar weer bellen als we wilden dat onze andere verloskundige zou komen. Ik wilde in het ziekenhuis bevallen omdat ik alles in de buurt wilde hebben voor als er iets aan de hand zou zijn, maar ook omdat ik eventueel pijnbestrijding wilde hebben. Toen ik in die kamer ongeveer kapot ging van de pijn belde m’n vriend toch maar weer de verloskundige omdat ik misschien nog wel verdoofd wilde worden. Tegen 01:00 kwam zij aan en toen bleek dat ik al op 7-8 centimeter ontsluiting zat. Oke. Ga ik het met of zonder pijnstilling doen? Het deed heel, heel veel zeer, maar toch ging het wel heel goed en dus besloten we het zonder te doen.
Mijn vliezen waren nog niet gebroken dus tijdens een wee zou de verloskundige dat gaan doen. Helaas had Aiden in het vruchtwater gepoept en werd ik een medisch geval. Gelukkig mocht mijn verloskundige me nog wel begeleiden, maar wel met begeleiding van gynaecoloog. Dus hop, verhuizen naar een andere kamer en daar het bed op. Ik had al een tijdje niet geplast dus kreeg ook nog even een katheter, welja. Ik zat ondertussen op 9-10 centimeter ontsluiting en mocht eventueel mee persen als dat kon. Inderdaad vlak daarna kreeg ik persdrang en mocht ik wat mee persen. Jeetje wat vond ik dat een rare gewaarwording. Volgens mij riep ik eerst nog dat ik moest poepen en het ik tijdens het persen het hele bed vol gekakt Ach je zal het maar kwijt zijn. Na ongeveer een uur en een kwartier persen bleek dat Aiden zijn hoofdje niet helemaal vanzelf naar buiten zou gaan komen en dus werd ik geknipt. Dat deden ze in een wee dus daar voelde ik helemaal niks van. Na ongeveer anderhalf uur persen, om 03:47 uur kwam Aiden er eindelijk uit! Pff wat een heerlijk gevoel was dat! Hij werd jankend op mijn buik gelegd en vriendlief en ik hebben hem jankend geknuffeld en geaaid. Wat een moment.
Ik heb tijdens het persen heel hard liggen schreeuwen en ik bleef maar zeggen dat ik zo stonk. Mijn shirt was volledig doordrenkt van het zweet en die lucht was echt niet te harden. Dat je dan tijdens het bevallen nog even bedenkt dat je sorry moet zeggen dat je stinkt terwijl ze ondertussen de poep van je bed weg ruimen en recht je doos in kijken en ook nog even een vinger in je hol stoppen om te kijken of alles nog werkt naar behoren 
Wat ik heel naar vond was het hechten terwijl Aiden al bij ons lag. Bah wat was dat rot. Denk je dat je klaar bent en dan krijg je dat geklooi daar beneden nog. Maar goed, hoort er bij.
Mijn vriend was ook wel echt de held van de avond/nacht. We hadden afgesproken dat ik aan zou geven wat ik wilde dat hij deed, maar eigenlijk ging het allemaal zo vanzelf. Hij heeft me zo ongelooflijk goed ondersteund, ik had niet fijner kunnen wensen. Kan nog wel janken als ik er aan denk.
Al met al een pittige bevalling, zeer pijnlijk, ik raad het niemand aan en ik ben het nog lang niet vergeten!
Nu bijna een week verder kan ik zeggen dat ‘t iets begint te wennen, zo’n kleine baby in huis. De eerste dagen vonden we ronduit verschrikkelijk en hebben we flink wat lopen janken en Aiden ook, wat het nog erger maakte. Daarbij kwam in 36 uur maar 2.5 uur slaap en het feit dat ik het werkelijk verschrikkelijk vond om borstvoeding te geven, ik keek zo tegen de voedingen op dat ik me daar ook nog eens heel naar door voelde. Gelukkig besloten om er mee te stoppen en Aiden doet het ook prima met de fles. Sinds gisteren zijn mijn hechtingen er uit en kan ik me weer redelijk normaal voortbewegen. Morgenochtend is onze kraamhulp voor het laatst en dan zullen we het toch echt zelf moeten gaan doen. Super spannend!