Vandaag hadden we een afspraak voor de nekplooimeting. Ik vond t vooraf niet echt heel spannend, maar alleen maar leuk om de baby weer te kunnen zien. Natuurlijk had ik in mijn achterhoofd dat er ook minder leuk nieuws uit zou kunnen komen, maar mijn gevoel zei dat het wel goed zat.

Toen ik op de stoel lag en de echoscopiste het echo apparaat op mijn buik zette en in stilte druk begon te zoeken kregen we allebei wel even de zenuwen.. “Ehh.. klopt het hartje nog wel?” Vroeg ik voorzichtig. “Jaa zeker, daar kijk ik als eerst naar, maar ik was al begonnen met het zoeken naar de nekplooi” Pfieuw. Gelukkig, de eerste opluchting. (zweet stond ondertussen in mijn bilnaad) Ze liet ons toen gelijk het druk kloppende hartje zien.

Ze kon een paar hele mooie metingen doen en ondertussen konden wij mooi even van onze baby genieten. Hij of zij was al een heel stuk groter dan de vorige keer en was weer lekker aan het bewegen. De beentjes en armpjes waren nu heel lang en we zagen zelfs de teentjes en vingertjes al zitten! En dat met 11.5 week! Heel bijzonder!

Na de echo deed de echoscopiste een berekening op de computer en we kregen ter plekke de uitslag. Alles was goed! Uitzonderlijk goed zelfs! Hoera! Ik barstte spontaan in tranen uit, toch wel redelijk gespannen ondertussen. Goed nieuws dus! Het is en blijft een kansberekening, maar onze kansberekening ziet er top uit! Na afloop zijn we het gaan ‘vieren’ door in elke kinderkledingwinkel die we tegen kwamen een leuk pakje of schoentje te kopen